Dinsdag 29 oktober – In de trein van Alkmaar naar Nijmegen was het weer raak. Het gebeurt mij wel vaker, maar dit keer kreeg het verhaal een andere wending. Ik nam plaats in een tweede klas stiltecoupé. Tegenover mij zat een vrouw die kort na vertrek begon met bellen. Het leek wel alsof zij doof was of op een festival stond, want iedereen in de coupé kon meegenieten. Dit ging om zeker 15 tot 20 reizigers.
Al snel besefte ik dat het telefoongesprek nog wel even kon duren. Ik vroeg mijzelf dan ook af hoe ik het weer voor elkaar heb gekregen om precies tegenover de vrouw te gaan zitten. Probleem ontwijkend ben ik van plaats gewisseld, waar ik nog steeds van de monoloog kon meegenieten. Andere reizigers hadden mij al zien vertrekken en ergerde zich dood aan hard bellende vrouw zonder schaamte, normen of waarden.
Je kon aan alles in het treinstel voelen dat de sfeer zou omslaan. Steeds meer reizigers raakte op hun ‘boilingpoint’. Een oudere man sprak de hard bellende vrouw aan, waarop zij op hetzelfde volume een weerwoord gaf. Ook andere reizigers lieten met korte mompelingen, blikken en reacties hun ongenoegen blijken. Uiteindelijk bleek dit de doorslag te geven.
De vrouw stond op, zwaaide met haar telefoon in het rond en schreeuwde een aantal onverstaanbare woorden door de trein. Toch ging zij met tegenzin weer zitten en door met bellen. Lichtelijk in shock wist niemand meer wat hij op dat moment moest zeggen of doen. Enkele seconde later stond de vrouw op en liep het treinstel uit. Eind goed al goed.
